Beeld en Concept, Periode 1

De opdracht voor beeld en concept was 'In het huis van...' Je moest bij jezelf na gaan wat 'huis' voor jou betekent en daar dus iets mee gaan doen. Ik heb gekozen voor mijn 'nieuwe huis', omdat ik op kamers woon. Ik heb de opbouw van mijn huis laten zie in verschillende animatieboekjes die op een huis zaten, en deze animatiescenes ook achter elkaar gezet in een filmpje.
Ik vond het een leuke opdracht om aan te werken, maar het gedeelte 'concept' vond ik hier op de een of andere manier toch lastig. Ik had al meteen in het begin van de periode allemaal ideeën voor het eindproduct, en dat was dus niet de bedoeling. Ik heb wel veel schetsen en proefjes gemaakt, maar het idee dat het een soort animatie moest worden er dus eigenlijk te vroeg. Toch heb ik wel geleerd om eerst wat conceptueler te werken, door meer proefjes te maken en meerdere mogelijkheden te overwegen, voordat je met het eindproduct bezig gaat.

Serieel Beeld, Periode 1

Met Serieel beeld moesten we met als eerste opdracht naar muziek luisteren en bij de beelden die bij ons opkwamen foto's zoeken. Daarna moesten we met de foto's die we gevonden hadden nieuwe scenes gaan maken. Later in de periode moesten we daar ook muziek/geluiden aan toevoegen om deze beelden een nieuwe betekenis te geven.
Ik vond deze opdracht heel interessant, omdat je echt vanuit de basis, de hele simpele factoren, een 'verhaal' leert te construeren. Ook heb ik geleerd om veel bewuster met geluiden (niet alleen maar illustratieve geluiden of kant en klare muziekjes), ritmes en dynamiek binnen de film om te gaan.

Dit is het uiteindelijke filmpje geworden.

2D Beeld, periode 1

Deze periode deden we onderzoek naar licht en donker. Elke les moesten we proberen om met houtskool licht vast te leggen. Als huiswerk opdracht moesten we elke week 2 zwart/wit foto's analyseren, op basis van vormen, compositie, licht, lijnen enz.
Ik vond dit vak erg leuk en interessant, omdat ik echt op een andere manier ben gaan kijken naar foto's (en ook andere dingen om me heen). Ik zie nu veel meer de 'opbouw' van een beeld: de abstracte vormen, afsnijdingen en de verhoudingen.
Het onderzoek naar licht en donker in de les vond ik wat lastiger, vooral om echt het 'licht' te vangen. Dat komt waarschijnlijk omdat ik vaak nog wat te voorzichtig was met scherpe contrasten ed.

3D Beeld, Periode 1

We hadden deze periode van Sef Peeters. De eerste lessen hebben we met klei gewerkt, en daarna was de opdracht om een hoofd te maken uit verschillende voorwerpen en materialen. Ik vond het leuk om aan deze opdracht te werken, want normaal werk ik nooit ruimtelijk. Omdat ik hier dus niet veel ervaring mee had ben ik gewoon maar begonnen en heb ik me niet druk gemaakt om het eindresultaat. Hoewel ik het niet doorhad, werkte ik toch erg precies en verfijnd. Ik kreeg dan ook het commentaar om voortaan wat meer risico te nemen en wat losser te gaan werken.

Intro

De eerste dag van de introductie was eigenlijk een eerste kennismaking. We kregen te horen in welke groep we zaten en waar alle lokalen en werkplaatsen ed waren. Op de donderdag kregen we de opdracht om van een icoon/held/bewonderingswaardig persoon een levensgroot beeld te maken uit karton. Ik koos voor Artemis, de godin van de jacht. Ik had een foto mee met haar afbeelding. Ik vond het uiteindelijk nog best moeilijk om te maken. Karton is niet echt mijn ding, maar ik heb onder het werken toch ontdekt dat het vele mogelijkheden heeft. Mijn Artemis is echter niet echt goed gelukt, maar ik vond het leuk om een keer uit te proberen.
Op de vrijdag zijn we naar Antwerpen gegaan. Eerst naar het museum van schone kunsten en daarna naar de Verbeke Foundation. Ik vond beide musea (hoewel de foundation dus niet echt een museum is) erg interessant, vooral omdat ze zo verschillend zijn. Het was echt een leuke ervaring om die verschillende soorten kunst zo vlak na elkaar te zien. We hebben de opdracht gekregen om op elke locatie een kunstwerk te kiezen dat ons aansprak, en een dat ons niet aansprak:

Museum voor de schone kunsten

Judith

‘Judith’ is een schilderij uit de 16^e eeuw van Jan Massys, met olieverf op een paneel geschilderd.

Het is gebaseerd op een verhaal uit het Oude Testament van Holofernes die met zijn Assyrische leger de stad Betulia belegerd. Judith is een weduwe en gaat Holofernes kamp binnen. Ze verleidt Holofernes en voert hem dronken. Als hij in slaap is gevallen hakt ze met zijn zwaard zijn hoofd af. Hiermee redt ze het joodse volk van de ondergang.

Toen ik het schilderij zag sprak het me gelijk aan. Ten eerste omdat het zo ongelofelijk knap gemaakt is: de details in haar huid, haar kleren, haar haar en haar sieraden.. Het lijkt bijna alsof je het zou kunnen aanraken. Ten tweede omdat in dit ene beeld zoveel verteld wordt: Je ziet dat Judith het hoofd van Holofernes heeft afgehakt met het zwaard dat ze in haar andere hand heeft. Op de achtergrond zie je het gevolg van deze daad; het leger van Holofernes raakt in verwarring en slaat op de vlucht. Wat mij echter het meest aanspreekt is de uitdrukking op het gezicht van Judith. In een beschrijving van de Vlaamse Kunstcollectie staat dat ze ‘haar ogen discreet afwendt’. Ik zie echter eerder een sterke vrouw die in koele bloeden de moord heeft gepleegd. Ze ziet er vastberaden en beheerst uit met iets van trots, tevredenheid of triomf in haar blik. En dat spreekt mij erg aan.

Het Derde Paar

‘Het derde paar’ is olieverfschilderij op doek van Antoine Mortier en komt uit de 20^e eeuw. Mortier begint vanuit de menselijke figuur en mengt daar vervolgens zijn emotionele wereld in. De brede borstelstreken representeren de besloten wereld van de kunstenaar. De kleurvlakken in het schilderij worden gevangen in zwarte penseelstreken; een hermetisch lichaam waarin de ander geen toegang heeft.

Dit was een schilderij wat mij t

otaal niet aansprak, in ieder geval niet in positieve zin. Ik vind het fantasieloos, niet vernieuwend en nietszeggend. Er zit geen schoonheid in: geen mooie vormen, kleuren of verhalen. Ook het ‘idee’ achter het schilderij vind ik vergezocht, wat dure woorden en psychologische termen, die volgens mij aan het schilderij zijn geplakt op een manier van: “goh, wat voor diepe betekenis zal ik nu weer eens voor mijn schilderij bedenken? “ De kunstenaar laat naar mijn idee op geen enkele manier blij

ken dat hij enige schildertechniek of beeldend vermogen bezit: een 3 jarig kind zou dit gemaakt kunnen hebben. Als het niet in een museum had gehangen zou ik gedacht hebben dat dit het resultaat was van iemand die klaar was met het schilderen van zijn kamer en even creatief wilde zijn met zijn restjes verf.

Verbeke Foundation

Vloei – Flow I II III

Vloei-Flow is een kunstwerk van Bram Vreven dat uit drie verschillende installaties bestaat. Het laat de visuele effecten van de beweging van water in glas of kunststof zien. Met computergestuurde choreografieën wordt het water in de installaties bewogen. Flow I bestaat uit 24 buisjes die horizontaal achter elkaar staan en om hun eigen as kunnen draaien. Het water in de buisjes wordt als het ware gecentrifugeerd en vormt op deze manier verschillende patronen. Flow II in een installatie van 25 grote, dubbele glasplaten met daartussen wat water die gekanteld worden. Het water vormt vloeipatronen in het ritme van de kantelingen. Flow III bestaat uit 24 buisjes die aan de wand zijn bevestigd. De buisjes

draaien om hun centrum-as en vormen zo met verschillende snelheden patronen.

Toen ik dit waterkunstwerk zag sprak het mij erg aan. De vrolijke, speelse bewegingen van het water waren fascinerend en vermakelijk om te zien. Het is gewoon erg leuk om naar te kijken en te zien wat voor patronen het water zal vormen. Vooral door het licht werd het extra mooi: bij de verschillende patronen en bewegingen van de installaties, kwamen verschillende schitteringen en weerspiegelingen. Het viel me opeens weer op hoe mooi en divers water eigenlijk kan zijn: het kon aan het glas kleven, in druppels uiteen vallen, rimpelen, golven en klotsen. Dingen die je eigenlijk wel van water kent, maar die door Vreven op een leuke, interessante en artistieke manier worden tentoongesteld. Het leek net of de kunstenaar het water heeft leren dansen.

Krachtgever

‘Krachtgever’ is een kunstwerk van Peter Bosch en Simone Simons. Het is een installatie die bestaat uit 56 houten kisten die met spiraalveren aan elkaar zijn bevestigd. Het geheel is 12 m breed en 2,5 m hoog. Aan elke stapel zit een trilmotor die door een computer in verschillende snelheden kan draaien zodat er verschillende trilfrequenties ontstaan en de het hele kunstwerk kan laten schudden. In de kisten zitten ook weer verschillende materialen met eigen trileigenschappen.

Toen ik dit kunstwerk zag

wist ik eigenlijk niet goed wat ik er van moest vinden. Allereerst is het natuurlijk indrukwekkend, zo’n g r oot schuddend kunstwerk, dat enorm veel lawaai produceert. Het trekt in ieder geval meteen de aandacht. Maar onbewust bleef ik toch op een afstandje, zo’n groot lawaaiig ding dat uit zichzelf beweegt bleek ik toch niet zo te vertrouwen. Dit is ook het gegeven wat mij het meest aansprak: een kunstwerk dat je onbewust toch wat eng vind t. Daarna ben ik het echter van dichterbij gaan bekijken. Ik vond het leuk om te zien hoe het met een kleine trilling begon te bewegen, daarna s teeds meer kisten die begonnen te trillen tot uiteindelijk het hele gevaarte stond te deinen.